San Xavier (Javier) de Chiquitos *** Klejnot boliwijskiej dżungli

Jak wspomniałam poprzednio, plan wszystkich misji jezuickich był oparty na modelu “miasta idealnego”. Misja San Xavier, która odwiedziliśmy niedawno, została zbudowana jako pierwsza w roku 1691, tym samym stając się baza dla innych późniejszych konstrukcji. Sztuka została wprowadzona do Chiquitos przez grupę jezuitów z Europy Centralnej, pochodzących z Bawarii, Czech i Szwajcarii. Wśród rzeźbiarzy, architektów i muzyków wyróżniają się: Martereer, Messner, Knogler, Borinie, Roth i Schmid, którzy nie tylko przenieśli wizje północnego i środkowo – europejskiego baroku do boliwijskiej dżungli, ale także wykształcili rzesze lokalnych artystów, których potomkowie kontynuują dzieło dawnych mistrzów do dnia dzisiejszego.

As mentioned before, architecture of all Jesuit missions was based on the same model of ‘ideal city’. San Xavier, we visited recently, was built as a first one in 1691, therefore being a base for the other later constructions. Art at Chiquitos was introduced by a central European Jesuit group whose origin was Bavaria, Bohemia and Switzerland. Among the names of Jesuit sculptors, carvers, architects and musicians are Martereer, Messner, Knogler, Borinie, Roth and Schmid, who not only brought the vision of the northern and central European baroque to the Bolivian jungle but also educated the number of local artists. 

boliviainmyeyes

Ojciec Martin Schmid, szwajcarski ksiądz i kompozytor, był architektem co najmniej trzech kościołów: San Xavier, San Rafael de Velasco i Concepción. Schmid połączył elementy barokowej architektury chrześcijańskiej z tradycyjnym lokalnym budownictwem, tworząc unikalny styl mestizo, tak charakterystyczny dla boliwijskiej sztuki kolonialnej.

Plan of a settlement with French labels showing buildings, fields, a river, lakes and roads laid out as described in the text.

Plan San Xavier ma układ modułowy: w centrum znajduje się szeroki, niemal kwadratowy plac centralny, z kompleksem kościelnym po jednej stronie i domach mieszkańców umieszczonych wzdłuż pozostałych boków.

 

 

Father Martin Schmid, Swiss priest and composer, was the architect for at least three of these missionary churches: San Xavier, San Rafael de Velasco, and Concepción. Schmid combined elements of Christian architecture with traditional local design to create a unique baroque-mestizo style, so characteristic for Bolivian colonial art.

Plan of San Xavier has a modular structure, with  the center formed by a wide rectangular square, with the church complex on one side and the houses of the inhabitants on the three remaining sides.

Oryginalnie, place były dużymi otwartymi przestrzeniami, przeznaczonymi do celów religijnych i cywilnych. Pozbawione były one roślinności z wyjątkiem kilku palm otaczających krzyż w centrum. W rogach kwadratu umieszczone były cztery kaplice używane w procesjach. Dziś nie ma po nich sadow, natomiast sam plac zamienił się w park miejski pełen drzew, krzewów, ławek i pomników.

Originally, central plazas were a vast, almost square areas. As they were used for religious and civil purposes, these were open spaces free of vegetation except a few palm trees surrounding a cross in the center. Four chapels facing the central cross were placed at the corners of the square and were used in processions. Almost no remains exist of the chapels at the mission sites, as the plazas subsequently were redesigned to reflect the republican and mestizo lifestyle prevalent after the period of the Jesuits. Most have undergone recent expansion as well, converting into city parks with trees, shrubs, benches and monuments.

The cross section of a house with open roofed galleries on either side of the house.

Domy tubylców miały wydłużony kształt i pierwotnie zajmowane były przez wodzów miejscowych plemion. Prosty układ z tych domów uległ zmianie na przestrzeni ostatnich 150 lat, i ostatecznie zostały one zastąpione przez typową hiszpańską architekturę kolonialną, składającą się z dużych kwadratowych bloków z wewnętrznym patio. Podwójne drzwi i otwarte galerie chroniły przed zmienna pogoda, będąc także miejscami spotkań. Dziś, w większości domów wokół centralnego placu usytuowane są sklepy, restauracje i hotele. Niektóre z nich są zamknięte, w oczekiwaniu na remont.

The houses of the natives had an elongated layout, and were arranged in parallel lines extending from the main square in three directions. Those facing the plaza were originally occupied by the chiefs of the indigenous tribes, and often were larger. The simple layout of these houses was mostly changed over the last 150 years, being replaced by the usual Spanish colonial architecture of large square blocks with internal patios. Double doors and open galleries provided protection from the elements. The latter have had a social function as meeting places up to the present day. Today, in San Javier, most of the houses around central plaza are utilized as shops, restaurants and hotels. Some of them are closed, waiting for renovation.

BoliviaInMyEyes

Wzdłuż czwartego boku placu znajdowało się religijne, kulturalne i komercyjne centrum miasta. Oprócz kościoła, będącego dominanta okolicznej architektury, w szeregu znajdowała się kaplica pogrzebowa, wieża i szkolą, połączone murem. Za murem, wokół dziedzińca, usytuowano pomieszczenia mieszkalne dla księży i gości, pokoje Rady Miejskiej, przechowalnie instrumentów muzycznych, a także warsztaty, które były rozmieszczone wokół drugiego patio. Podobnie jak domy rdzennych mieszkańców, budynki kompleksu kościoła były jednopoziomowe.

Along the fourth side of the plaza lay the religious, cultural and commercial centers of the town. In addition to the church, which dominated the complex, there would have been a mortuary chapel, a tower and a school connected by a wall along the side of the plaza. Behind the wall and away from the plaza around the patio laid living quarters for the priests or visitors, rooms for town council matters, for music and storage, as well as workshops, which often were arranged around a second patio. Behind the buildings, a vegetable garden surrounded by a wall and a cemetery likely would have been found.  Like the houses of the indigenous residents, the buildings of the church complex were single-level ones.

BoliviaInMyEyes

Miejsce to mieściło w obrębie swoich murów również cmentarz, który nie zachował się do naszych czasów, w przeciwieństwie do pozostałych elementów kompleksu kościelnego. W San Xavier, pomieszczenia te zajmuje dziś muzeum i sklep z rękodziełem. Kościół,  będący centrum edukacyjnym, kulturalnym i gospodarczym miasta, budowano na samym końcu. Ojciec Schmid, umieścił ten cytat z Księgi Rodzaju nad głównym wejściem:

Casa de Dios y Puerta del Cielo’ oznaczajacy “Dom Boży i Brama do Nieba’.

The cemeteries and workshops have disappeared completely from the mission settlements, while the other elements of the church complex still survive to varying degrees.  In San Xavier, they house a museum and artesania shop. Once a settlement had been established, the missionaries, working with the native population, began to erect the church, which served as the educational, cultural and economic center of the town.  Father Schmid, the architect, placed a quotation from the Genesis above the main entrance:

CASA DE DIOS Y PUERTA DEL CIELO meaning ‘The house of god and the gate of heaven’.

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

Struktura kościoła oparta została na drewnianym szkielecie z kolumnami wbitymi w ziemie, który miał zapewnić stabilność budynku na piaszczystym gruncie. Później kładziono dach, a na końcu budowano mury z adobe, tj. suszonych błotnych bloków (tylko fasada kościoła San Jose zbudowana została z kamienia). Portyki i duży ganek miał zapewniać ochronne przed ciężkimi tropikalnymi deszczami. Podłogę pokryto płytkami, które, podobnie jak dach, zostały wyprodukowane w lokalnych warsztatach. Kościół o monumentalnej wielkości mogli pomieść ponad 3000 osób.

The church consist of a wooden skeleton with columns, fixed in the ground, which provided stability to the building and supported the tile-covered roof, built before adobe walls (only the facade of San Jose was built of stone). Porticos and a large porch roof provided protection from the heavy tropical rains. The floor was covered in tiles which, like those of the roof, were produced in local tile works. The church with a barn-like appearance of monumental size has a capacity for more than 3,000 people.

Two rows of columns inside the church form three aisles. In the two corners of the church on the altar side there are two rooms partitioned off. Along the front of the church and both outer sides runs another line of columns.

Wnętrze kościoła jest trzy-nawowe, podzielone drewnianymi kręconymi kolumnami, przypominające te z baldachimu bazyliki Świętego Piotra w Rzymie. W tym czasie nie było tam ławek, wiec zgromadzenie musiało klęczeć lub siedzieć na podłodze.

The church had three aisles, divided by wooden columns, carved with twisted fluting resembling those at St. Peter’s baldachin in Basilica San Pietro in Rome. At that time, there was no seats so the congregation had to kneel or sit on the floor.

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

Ściany świątyni (zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne) ozdobiono gzymsami, pilastrami i ślepymi arkadami. Najpierw otynkowano ściany mieszanka błota, piasku, wapna i słomy, a później udekorowano je malowidłami z elementami flory i fauny, aniołów, świętych i wzorów geometrycznych,  używając do tego celu farby w kolorach ziemi. Duże owalne okno “oeil – de – boeuf widoczne nad głównym wejściem świątyni San Xavier jest cecha charakterystyczna większości kościołów Chiquitanii.

The walls were decorated with cornices, moldings, pilasters and at times blind arcades. First the walls were plastered entirely by a mix of mud, sand, lime and straw, both inside and outside. Paint in earth tones was applied over the lime whitewash, and ornaments were drawn, featuring elements from flora and fauna, as well as angels, saints and geometrical patterns. Large oval “oeil-de-boeuf” window, surrounded by relief petals, above the main door is a characteristic feature of San Xavier and some other churches.

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

Wiele znakomitych dzieł sztuki zdobi do dziś wnętrze kościoła. Składający się z rzeźbionych scen z historii jezuitów i Indian ołtarz główny, pokryty jest złoceniami, choć nie tak ozdobnymi jak w pozostałych misjach. Świątynia zawiera również bogato rzeźbione konfesjonały, ambonę oraz szereg polichromowanych drewnianych rzeźb aniołów i świętych, stojących na kręconych wspornikach oraz cherubinków. Wszystkie te artefakty wykazują niepowtarzalny styl właściwy dla regionu Chiquitanii.

A variety of fine pieces of art adorn the inside of the church, notably its altar, which is covered in gold. Elements specific to the Chiquitos missions exist also in other decorations. The altars of the churches of San Xavier and Concepción include depictions of notable Jesuits together with indigenous people. There remain a handful of original sculptures depicting Madonnas, the crucifixion, and saints, carved in wood and then painted. These sculptures exhibit a style unique to the Chiquitos region, differing from that of the reductions in Paraguay or the Bolivian highlands.

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

Moim zdaniem, kościół San Javier oraz pozostałe redukcje chronione przez UNESCO, powinny stać się punktem docelowym nie tylko dla wielbicieli sakralnej sztuki baroku, ale wszystkich turystów odwiedzających wschodnia cześć Boliwii.

Needless to say, the church in San Javier as well as other reductions protected by UNESCO, are must see for everybody visiting Bolivian lowlands – not only those interested in art. 

Źródła : Wikipedia, ” Misiones Jesuiticas ‘ Jaime Cisneros i Alvaro Romero V. , Weinberg 1996./ Sources: Wikipedia containing vast bibliography on Jesuit Missions in Bolivia, ‘Misiones Jesuiticas’, Jaime Cisneros and Alvaro Romero V., Weinberg 1996.

INFO :

* Drogę do San Xavier opisałam w — > ” Samochodem po Boliwii “. Podróż trwa od 3 do 5 godzin, w zależności od pojazdu i kierowcy. 1 – dniowa wycieczka z Santa Cruz jest możliwa, ale nie polecam samodzielnej jazdy samochodem, chyba ze znajduje się w nim więcej niż 1 kierowca:) Autobusy kursują codziennie z/do Santa Cruz. Można także zarezerwować wycieczkę z biura podroży: 1 – dniowa do San Xavier i Concepción lub 5- dniowa po wszystkich misjach. Więcej informacji na stronie: chiquitania.com.

* I described the road to San Xavier in —> ‘Driving in Bolivia’. The journey takes from 3 to 5 hours, depending on driving preferences. Although it’s possible to make it 1-day trip from Santa Cruz, I would not recommend driving there by yourself, unless having more than 1 driver in the car:) The buses are living daily from Santa Cruz. You may also book a trip with a tour agency: 1-day to San Xavier and Concepcion or 5-days long around Jesuit missions circuit. More info at: chiquitania.com.

*Miasto San Javier jest małe, ale przyjemne. Znajdują się w nim hotele i restauracje. Jest i “artesania” wytwarzająca piękną ceramikę, ale jest ona nieczynna w niedziele. Kościół oraz małe muzeum otwarte są 7 dni w tygodniu. Przy bocznym wejściu do świątyni można nawet zjeść tani obiad z kuchni polowej – my spróbowaliśmy zupy z juki i może za 7 bs., gawędząc z sympatyczna gospodynią.

* The town of San Javier is small but pleasant. Hotels and restaurants are available. There is an ‘artesania’ creating lovely pottery, but it’s closed on Sundays. The Church and little museum are open 7 days a week. You can even eat a nice cheap lunch cooked in the church’s courtyard! We are a soup with yuca and mote for 7 bs. while chatting with friendly cook.

BoliviaInMyEyes

BoliviaInMyEyes

* Next mission of Conception is located 50 km away from San Xavier.

Parque Eduardo Avaroa: Land of Colourful Lakes *** W krainie kolorowych jezior

Po pożywnym śniadaniu w solnym hotelu*, wyruszyliśmy na zwiedzanie jednego z najpiękniejszych rejonów Potosi, pełnego kolorowych jezior.

Niestety, nie w głowie mi było notowanie nazw poszczególnych przystanków (trudno się dziwić, ze straciłam głowę w takich okolicznościach przyrody!) i teraz nie mogę się połapać w nazwach, które wymienione są w broszurce biura podroży. A jest ich jakoś za wiele:) Poszukiwania w Google tez nie przyniosły efektu, bowiem wszystkie nazwy dają obraz tego samego jeziora – czyli nie jestem sama w swoim pomieszaniu:)

Zanim jednak dotarliśmy do jezior, zatrzymaliśmy się na pustyni z pięknym widokiem na wulkan Ollague, tuz przy trakcji kolejowej, zwanej Salar de Chiguana.

After a hearty breakfast at the salt hotel*, we went to visit some of the most beautiful regions of Potosi, filled with colored lakes. Unfortunately, I wasn’t listing the names of the stops we made (it isn’t surprising that I lost my head in such amazing natural circumstances!) and now I can’t match the names with places. There is just too many of them in the brochure!The search in Google also proved to be unsuccessful, because the names give a pictures of the same lake – well, it seems that I am not alone in my confusion :)

However, before we reached the lakes, we stopped in the desert with a great view of the volcano Ollague – Salar de Chiguana. 

boliviainmyeyes

Po drodze spotkaliśmy samochód w tarapatach, czyli w błocie, który udało się szczesliwie odkopac przy pomocy pasażerów kilku innych wycieczek. Tym sposobem, wszystkie wycieczki pojawiły się w tym samym czasie na kolejnym punkcie widokowym wulkanu Ollague, tym razem otoczonym niezwykłymi pomarańczowymi wulkanicznymi formacjami skalnymi, przypominającymi (mnie osobiście) domki Smerfów:)

 On the way we met car in trouble – in the mud, which luckily was dig out with the help of the  men form several other tours.  In this way, all the cars appeared in the same time on another viewing point  of Ollague Volcano, this time surrounded by exceptional orange rock formations, that reminded me of Smurfs’ houses :)

boliviainmyeyes

A potem prosto do ‘Laguna Canapa’, zapełnionej różowymi flamingami i otoczonej zapierającym dech w piersiach krajobrazem. Przyznam, było to jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi, jakie kiedykolwiek widziałam (cóż, nie widziałam ich tak wiele, ale zawsze), a otwarta przestrzeń sprawiła, ze mogłam oddychać pełną piersią, mimo iż przekroczyliśmy granice 4000 m n. p. m. W tych niezwykłych okolicznościach przyrody zjedliśmy lunch i z ciężkim sercem wsiedliśmy do samochodu, w poszukiwaniu nowych wrażeń.

From there we went straight to ‘Laguna Canapa’, filled with pink flamingos and surrounded by breathtaking landscape. I admit it was one of the most beautiful places on Earth I have ever seen (well, I haven’t seen a lot, but always), and I could breathe easy in the wide open space, though we crossed the altitude of 4000 m above sea level. In these beautiful surroundings we ate lunch and with a heavy heart we got in the car,  unready yet to search for new impressions.

boliviainmyeyes

boliviainmyeyes

Następnym przystankiem była ‘Laguna Hedionda’ – tutaj jestem niemal pewna nazwy, bowiem można było w tym miejscu skorzystać z toalety ekologicznej, która przysporzyła nam wiele tematów do rozmów. Po pierwsze kosztowała 5 bs. (normalnie płaci się 1-2), po drugie nie miała spłuczki, po trzecie trzeba było uważać w czasie jej korzystania, bowiem informacja na drzwiach głosiła, ze ‘jeżeli nie respektuje się podziału na cześć ‘siku’ i ‘pupu’, to trzeba będzie samemu posprzątać’:) Stresujące, prawda? Jezioro to nie zachęcało do dalszego postoju z powodu smrodu – śmialiśmy się, ze to od tych ekologicznych toalet, ale prawda jest taka, ze w tym miejscu znajdują się złoża siarki, która jak wiadomo cuchnie zgniłymi jajami, Zresztą, ‘hedionda‘ znaczy ‘śmierdząca’:) Po krótkiej przerwie byliśmy wiec znów w drodze.

The next stop was ‘Laguna Hedionda’ – here I’m pretty sure about its name, because we could at this point use eco-toilets, which gave us a lot to talk about. First, they costed 5 bs. (Normally it’s 1-2), secondly they didn’t have a flush, and the last but not least, we had to be careful at the time of its use, since information on the door stated that ‘if you do not respect the division of the toilet for ‘ pee ‘and’ poo ‘, then you will have to clean it up yourself’:) Stressful stuff, right? The lake didn’t encouraged us to stay longer because of the stench – we laughed later that it’s from the eco-toilets, but the truth is this area had sulfur deposits that, as we all know, stinks like rotten eggs. The name ‘hedionda’ means ‘stinky’ too:) So after a short break we were again on the road.

boliviainmyeyes

A dokąd? Aby zobaczyć słynny ‘Arbol de Piedra’, czyli skalne drzewo. Przyznam, na wysokości 4412 m n.p.m. zrobiło się całkiem zimno szczególnie ze błękitne dotąd niebo osnuło się chmurami… Oczywiście, aby sfotografować skale trzeba było stanąć w kolejce i po kilku zdjęciach później byliśmy już wszyscy w ciepłym jeepie w drodze do ostatniego przystanku – ‘Laguna Colorada’.

Where now? To see the famous “Arbol de Piedra‘ aka Stone Tree. I admit, at an altitude of 4412 meters above sea level it got quite cold especially with the azure sky covered with the clouds … Did I mention there was a snow too?  Of course, to take a picture of the rock we had to stand in line so after a few pictures later we were all in a warm jeep on the way to the last stop – ‘Laguna Colorada’.

boliviainmyeyes

Kolorowe Jezioro na zdjęciach w Google jest koloru czerwonego, jednak zapewne z powodu braku światła i zimna, glony nie obrodziły i woda wydawała się bladoróżowa. Mimo to, w ostatnich promieniach zachodzącego słońca jezioro i tak wyglądało magicznie.**

Colorful Lake that is – on the pictures in Google it looks red, but probably due to lack of sun and cold, algae must have die, because the water was pale pink. However, in the last rays of the setting sun lake seemed magical anyway. *

boliviainmyeyes

Po wrażeniach dnia drugiego udaliśmy się do schroniska, gdzie z dwiema innymi grupami zjedliśmy kolacje i wypiliśmy wino. Wegetariańskie spaghetti pełne cebuli nie było mi w smak, ale humor mi się poprawił, kiedy okazało się, ze inna grupa miała wegetariańska latane:) Po kieliszku wina i kilku partyjkach kart, udaliśmy się na spoczynek w 6-osobowych pokojach, w temperaturze minus 20 stopni Celsjusza. Brrrrrrr….

After that we went to the shelter, where we had dinner and drank wine with the two other groups . Vegetarian spaghetti full of onions was not to my taste, but mood improved, when it turned out that another group had a vegetarian lasagna :) After a glass of wine and a few card games, we went to bed in a 6-bed rooms, with a (inside-out) temperature of – 20 degrees Celsius. Brrrrrrr ….

Practical info/ Informacje praktyczne:

* Hoteli z soli znajduje się wiele w okolicy – wszystkie jednak wyglądają podobnie – ściany, podłogi, ba! lóżka, stoły i stołki wykonane są z białego surowca. Nic tylko lizać!

Jedzenie było przyzwoite – oczywiście nie można oczekiwać luksusów, ale da się zjeść. Na śniadanie zwykle białe bulki z masłem, marmolada lub dulce de leche, wędlina i ser oraz miseczka owoców w jogurcie, i jajecznica. Do tego kawa i herbata.Na lunch – kawal miecha z warzywami lub jak to było dnia 3 – tuńczyk z ryżem i sałatką, woda i Coca-Cola do wyboru.Kolacja – gorąca zupa warzywna i drugie danie (pique macho czy spaghetti wegetariańskie).

Jedno co się rzuciło w oczy to fakt, ze wszystkie dania były niedoprawione i małosolne! Pomyśleć, ze zwiedzaliśmy pustynie solna:) Zrzucam to na karb poprzedniej rzeszy turystów, którzy pewnie narzekali na przesolona kuchnie boliwijska. Następnym razem zabiorę wiec woreczek soli spożywczej ze sobą:)

** Laguna Colorada znajduje się w Parku Narodowym (Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa), gdzie trzeba uiścić opłatę 130 bs., która nie jest uwzględniona w cenie pakietu biura podroży. Ja jako rezydent Boliwii dostałam ulgę (po krótkiej perswazji z naczelnikiem) i zapłaciłam tylko 30 bs.

* There are many salt hotels on the way, and all look more less the same – salty walls, floors, bah! even beds and tables and chairs are made from white rock. I couldn’t help but lick those things from time to time:)

Food was decent – of course you can’t expect it to be luxurious considering the circumstances of a trip but it was ok. The breakfast usually consisted of white rolls with butter, jam or dulce de leche, ham and cheese, eggs and a bowl of fruit with yogurt. Plus coffee and tea. For lunch – a piece of meat with cooked vegetables or as it was on a day 3 – tuna with rice and salad, water and Coca-Cola to choose from. Dinner – hot vegetable soup and pique macho or vegetarian spaghetti.

One thing making us all laugh was that all the dishes were quite flavourless and saltless! To think that we’v visited the salt desert! I blame it on the the previous tourists who probably complained about too salty Bolivian cuisine:) So next time when in Uyuni I’ll take a bag of table salt with me :)

** Laguna Colorada is located in the National Park (Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa) where you have to pay a 130 bs. entrance fee, that is not included in the price of travel package. I am a resident of Bolivia so they gave me relief (after the short talk with a warden) and paid only 30 bs.

boliviainmyeyes

Salar de Uyuni and Giant Cacti *** Kaktusowa wyspa posród morza soli

Nasza przygodę z największą pustynia solna świata (10.000 km 2) zaczęłyśmy z koleżanką Ester na dworcu autobusowym w Cochabambie, skąd wyruszyłyśmy w południe. Podróż do Oruro, która zazwyczaj trwa 3.5 godziny, przedłużyła się do 5, z powodu złego stanu nawierzchni,* ale nic to – miałyśmy sporo czasu do przyjazdu pociągu, odjeżdżającego do Uyuni o 7 wieczorem.** Po lekkiej kolacji (nie wartej opisu) stawiłyśmy się w pełnej gotowości na peronie, gdzie pokierowano nas do pierwszego wagonu, aby zdać bagaże. Tego w planach nie miałyśmy, musiałyśmy wiec naprędce wyciągnąć wszystkie nasze cieple ubrania z dużych plecaków, po czym okazało się, ze owe plecaki zostały niemal puste:) Po oddaniu bagażu minęliśmy pierwszy wagon ‘Ejecutivo‘ pełen gringos i udałyśmy się na poszukiwanie naszego, w klasie ‘Salon’. Nie było źle – rozkładane do polowy siedzenia, telewizor, toaleta za drzwiami i mnóstwo cholitas ze swoimi wielkimi tobołkami (swoja droga, zastanawiam się, jakim cudem one wniosły swoje bagaże na pokład?) sprawiły, ze 7-godzinna podróż upłynęła dosyć szybko. W międzyczasie obejrzałyśmy 2 filmy i troszku zmarzłyśmy, ponieważ nie było ogrzewania. Mimo ciemności, mogłyśmy również poczuć, jak zmienił się krajobraz, bowiem wagon zapełnił się pyłem.

My friend Ester and I started our adventure of the biggest salt desert in the world (10,000 sq km) at the bus station in Cochabamba, whence we set out at noon. Travelling to Oruro, which usually lasts 3.5 hours, was prolonged to 5, because of the poor road conditions.* But we had plenty of time to catch our train, departing to Uyuni at 7 pm. After a light dinner in one of restaurants (not worth mentioning) we set our feet on the platform where we were asked to leave the luggage in a first wagon.** We didn’t have that planned, so we had to hastily take all our warm clothes from large backpacks, as the nights are cold. After leaving almost empty luggage, we passed first wagon ‘Ejecutivo’ full of gringos and went in search for lower class ‘Salon’. It was not bad – it had comfortable seats, TV, toilet behind the door and a lot of cholitas with their big bundles (by the way, I wonder, how come they brought their luggage on board?). 7-hours journey passed quite quickly – in the meantime we watched two movies and got cold as there was no heating. Despite the darkness, we could also feel how landscape has changed, because the air in the train had filled suddenly with dust.

Do Uyuni dotarłyśmy około 2 w nocy i okazało się, ze musiałyśmy czekać jakieś 15 minut w siarczystym mrozie na nasze bagaże, które rozładowywano do jednego pomieszczenia. Tego w przewodnikach nie było! Po odebraniu zakurzonych plecaków udałyśmy się na poszukiwanie hostelu. Nie miałyśmy nic namierzonego, wiec skierowałyśmy swoje kroki w stronę pierwszego z brzegu – ‘Hotelu Avenida’. U drzwi spotkałyśmy dwójkę Brazylijczyków, którzy również mieli nadzieje na szybki sen. Okazało się, ze wolny jest tylko jeden 4-osobowy pokój, wiec wszyscy bez wahania zgodziliśmy się na cenę 35 bs. od osoby i po 5 minutach, opatuleni we wszystko co się dało, byliśmy w lóżkach. Cóż, za taka cenę nie można oczekiwać ogrzewania w pokoju, nawet przy temperaturze poniżej zera. Ale przynajmniej było czysto.

We arrived in Uyuni around 2 am and had to wait 15 minutes in a bitter cold for our luggage to be unload into one room. That wasn’t in the guide books! After receiving backpacks, covered with dirt, we went off in search of the hostel. We did not have anything booked, so we directed our first steps towards first nearby hotel – ‘Avenida’. At the door we met two Brazilians and when it turned out, that there was only one 4-bed room, everyone without hesitation agreed to share it. After 5 minutes, wrapped up in everything that  we had, we went to sleep. Well, for the price of 35 bs. you can’t expect heating in the room, even when temperature falls below 0! But it was clean.

Rankiem, po ciepłym prysznicu (!), poszłyśmy na poszukiwanie biura podroży i wybrałyśmy pierwsze z brzegu ‘Empexsa’ (na tyle zdały się moje wcześniejsze internetowe poszukiwania!), które wydało nam się i tanie, i porządne, i gdzie wykupiłyśmy 3-dniowa wycieczkę za 700 bs. (100 $). Przy okazji zaprowadzono nas do milej kafejki ‘Nonis’, gdzie zjadłyśmy małe śniadanie za 10 bs. Około 11 byłyśmy gotowi do odjazdu naszym 4×4 jeepem, prowadzonym przez przemiłego kierowcę o imieniu Johnny. Obok nas swa podróż rozpoczęli: Jack i Jessie z Anglii oraz Laurent i Mailise z Francji. Doborowe towarzystwo!

In the morning, after a warm shower (!), we went in search of travel agency and we choose the first one ‘Empexsa‘, which seemed inexpensive  and decent. After buying three-day trip for 700 bs. ($ 100),  we were taken to a nearby cafe ‘Nonis’, where we had a small breakfast for 10 bs. Around 11 we were ready to leave in our 4×4 Jeep, driven by lovable driver named Johnny. Next to us were starting their journey: Jack & Jessie from England and Laurent with Mailis from France. Good company!

Pełni energii i w dobrych humorach wyruszyliśmy w stronę ‘Cementario de los Trenes’, czyli cmentarzyska starych pociągów, które kursowały kiedyś m.in. na trasie Boliwia – Chile, dziś zaś stanowią doskonale zardzewiale tło dla zdjęć. A turystów tam niemiara, ponieważ wszystkie wycieczki wyruszają w tym samym czasie i jada w tym samym kierunku – zdjęcia bez ludzi są wiec niemal niewykonalne.

Full of energy and in good spirits we set off in the direction of ‘Cementario de los Trenes’, the burial site of old trains that once conected Bolivia and Chile. Today they provide perfect rusty backdrop for pictures :) And there was no end of tourists, because all the tours depart at the same time and go in the same direction – therefore photos without people are almost impossible.

boliviainmyeyes

Następnym przystankiem było Colchani, gdzie można zaopatrzyć się w pamiątki – ja zakupiłam sporych rozmiarów blok z kryształów soli za 15 bs., który niestety nie przetrwał wyboistej drogi w jednym kawałku… Po zakupach czas na słynne, ważące tonę stożki solne, które usypuje się, by sól wysuszyć i przetworzyć. Pierwszy krok na solnej skorupie, o grubości nawet 10 m, wykonuje się z niemałą ostrożnością – oby tylko się nie poślizgnąć! Sól i słońce prawią psikusa naszym zmysłom. Tutaj po raz pierwszy pożałowałam, ze nie ma pory deszczowej, kiedy to krajobraz przypomina surrealistyczne obrazy Salvadora Dali’ego. A tal, stożek soli jak to stożek soli.***

Then we went to a market in Colchani, where we could stock up on souvenirs – I bought a big block of salt crystals for 15 bs., that unfortunately did not survive the bumpy road in one piece … After shopping, we went to see the famous salt cones – piles weighing a ton eac,h left to dry in the sun before transport to refinery. In the distance Salar reminds of a sea and cloudless sky reinforces this impression. I set my first step on a salt crust (10 m thin) with caution – so I wouldn’t slip! Salt and the sun play trick on our senses:) Here for the first time I wished it was a rainy season, when the landscape looks like surreal images by Salvador Dali. After all, without the water reflection, a cone of salt is just a cone of salt.***

boliviaianmyeyes

Na szczescie poczulam na nowo ekscytacje na widok ‘Isla de los Pescados’**** – wyspy pokrytej wiekowymi kaktusami! Stad Salar naprawde przypomina morze, ktore przeciez kiedys tam bylo, tylko skad sie wziely te ogromne kaktusy?

Luckily, I felt a new excitement at the sight of  the ‘Isla de los Pescados’****- the island covered with ancient cacti! Hence Salar really looks like the sea, which surely was once there :) Just where are these giant cacti from?

_MG_3906

boliviaianmyeyes

boliviaianmyeyes

Godzinna przechadzka po tym przedziwnym miejscu przyniosła nie tylko niezwykle wrażenia estetyczne, ale również pozwoliła spalić kalorie zjedzonego wcześniej lunchu. Daje się tu we znaki wysokość powyżej 3653 metrów n.p.m., ale również słońce i zimny wiatr. Dobrze jest mieć pod ręka krem przeciwsłoneczny, bowiem na nic zdaje się tutaj sombrero. Za to ile radości ma człowiek wygłupiając się do zdjęć!

Hour-long stroll through this wonderful place has allowed not only for an aesthetic impressions, but also helped to burn calories from lunch. The altitude above 3653 meters above sea level with the sun and the cold wind was really annoying – it’s good to have a sun cream on hand, because sombrero doesn’t work here:) It’s amazing how much happiness brings posing to silly photos!

boliviainmyeyes

Przed dodarciem na miejsce spoczynku, zatrzymaliśmy się na Salar jeszcze raz, aby podziwiać zachód słońca. Niestety, nie mieliśmy dużo czasu (nasz hotel okazał się hen! daleko), niesamowite kolory nieba oglądaliśmy wiec zza szyb samochodu.

Before we reached the ​​resting place, we stayed at Salar to enjoy the sunset. Unfortunately, we did not have much time, so we watched amazing colors from behind car windows.

boliviaianmyeyes

Już po zmierzchu dotarliśmy do hotelu zbudowanego z bloków soli, który mimo iż całkiem ładny, okazał się bardzo zimny. Po kolacji w miłym gronie i ‘ciepłym’ prysznicu (10 bs.) udaliśmy się do naszych prywatnych (2-osobowych) pokoi z łazienką i otuleni w śpiwory, koce i niezwykłą cisze, zasnęliśmy na naszych solnych lóżkach.

We arrived at the salt hotel already after dusk. Shelter built from salt blocks, even though quite nice, turned out to be very cold. After dinner and a warm shower (10 bs.) we went to our private (two-bed) rooms with bathroom and wrapped in the sleeping bags, blankets and unusual silence, we fell to sleep on ours salty beds.

Informacje praktyczne/ Practical info:

* Bilet autobusowy kosztuje od 30 do 40 bs. w zależności od klasy autobusu. Autobusy odjeżdżają mniej więcej co godzinne, ale trzeba udać się na dworzec wcześniej by kupić bilety.

** Rozkład pociągów wraz z cennikiem można znaleźć na stronie –> klik. Bilety można zabukować albo na miejscu, albo poprzez biuro podroży (polecane). Pamiętaj, by nie zostawiać plecaka w wagonie bagażowym!

*** Aby zobaczyć Salar ‘pod woda’ najlepiej jest wybrać się do Uyuni w styczniu i lutym. Należy jednak spodziewać się utrudnień na dalszej trasie (choć i nam takież ssie przytrafiły z powodu śniegu…). Kierowca opowiedział nam również historie dwójki Francuzów, którzy zgubili się na Salarze wlanie w porze deszczowej, kiedy niebo zlewa sie z ziemia, a nocą powierzchnia Salaru wydaje się być czarna. Szczęśliwie, po 3 dni błąkania się po pustyni bez wody, zostali oni ‘odnalezieni’ przez jedna z wycieczek. Na Sala r de Uyuni naprawdę można się zatracić!

*** Tak naprawdę wylądowaliśmy na innej wyspie kaktusowej – Isla Incahuasi. Trzeba na niej uiścić opłatę za zwiedzanie i korzystanie z toalety w wysokości 30 bs. (dla krajowców 15bs.).

* Bus to Oruro costs about 30-40 bs, depending on its standard. Busses leave every hour or so but you need to get ticket early enough.

** Timetable and cost of train you can check here —> click. Tickets can be booked through the travel agencies. Remember – don’t leave your luggage in a luggage wagon!

*** To see Salar ‘under the water’ the best is to come to Uyuni in January/February. However, at that time, one need to expect some difficulties during the further trip (well, we also had some due to snow…). Our driver told us about 2 French tourists, who got lost on Salar during the rainy season, when sky merges with the land and at night salty desert is black! They were roaming for 3 days without the water, until one of the jeeps’ found them. A story to remember.

**** In reality we ended up on another cacti island – Isla Incahuasi. To enter the island and use a bathroom you need to pay 30 bs. entrance fee (15 bs. for nationals).

boliviainmyeyes